افسانه دل

بهار آمد، بیا جانانة دل،

تکان این گرد غم از خانة دل.

غبار کینه را از دل بشوییم،

ز غم خالی شود پیمانة دل.

به غارت برده ای گنج دلم را،

چه می جویی از این ویرانة دل؟

به جان و دل پرستو را پرستیم،

بهار آید به هر کاشانة دل.

شکسته صد قفس مرغ هوسها،

بیاید پرن بر لانة دل.

زمین و آسمان دارد تمنّا،

بهار دل رسید، دردانة دل.

ز مویت شد دراز افسانة شب،

به مویت بافم این افسانة دل.