باانصاف

از گل رویت چمن صد رنگ و بو یده است،

بادة چشم ترا جام و سبو یده است.

شانه می سازد جدا گر مو به مو موی ترا،

موشکافی را ز مویت مو به مو یده است.

 شب برای خواب ما خورشید مید، چرا؟

خواب را از چشم ما خورشید رو یده است.

اعتماد و اعتقادی نیست در صدق و وفا،

سایه از اصل خودش گر آبرو یده است.

شیشه قدر خویشتن را هدیة پیمانه کرد

کوزه قدر خویش را از آب جو یده است.

قصة حال تو گوید کیسة خالی تو،

منمنی را فقر ما از ما و تو یده است.

کهنه کالای خقیقت را دگر ارزش نماند،

هم عدالت، هم عداوت را عدو یده است.